empatia – Strefa

Dziecko mówi:
Nie mogę dziś pójść do państwa X. Oni świetnie sobie radzą, przecież nie są chorzy ani bezradni. Odpowiadasz:

a) Przynajmniej do nich zadzwoń i uprzedź, że nie przyjdziesz.
b) To jest złamanie zasad, tak się nie robi.
c) Widzę, że lenistwo przesłania ci poczucie obowiązku.

W odpowiedzi dziecko mówi: Ja nie chcę tam dzwonić, ty zadzwoń. Odpowiadasz:

a) Nie będę firmował/a twojego lenistwa moją osobą.
b) Nie, ja nie zadzwonię, jesteś już w takim wieku, że możesz to samodzielnie wykonać.
c) Dobrze, ale co mam im powiedzieć?

W odpowiedzi dziecko mówi: To nie jest żadne złamanie zasad, zresztą nikt nich nigdy nie ustalał. Mówisz:

a) Zasady wynikały z samego faktu regularnego pomagania im.
b) To zadzwoń do nich i im o tym powiedz.
c) Jestem rozczarowany/na twoją postawą.

W odpowiedzi słyszysz: Wcale nie jestem leniwy/a. Odpowiadasz:

a) Rozczarowałeś mnie, nie sądziłem/am, że jesteś taka.
b) Nie wiem, jak państwo „X” to przyjmą?
c) Zastanawiam się jak ci w tym pomóc?

W odpowiedzi słyszysz: Powiedz im, że mam dużo nauki i nie dam rady dziś przyjść. Mówisz:

b) No dobrze, zadzwonię za ciebie, ale to przecież nie jest prawdą.
a) To ważne, żebyś ty sam/a im to powiedział/a. To twoja odpowiedzialność.
c) Jak długo jeszcze będziesz się wymigiwać od swoich zobowiązań?

W odpowiedzi słyszysz: Ale dlaczego nie mogłabyś/nie mógłbyś zadzwonić ty? Mówisz:

a) Ponieważ chcę, abyś brała odpowiedzialność za swoje zobowiązania.
b) Po prostu nie, to twoja rola, nie moja.
c) Jeśli nie zrobisz tego sam/a, będzie to oznaczało brak szacunku dla starszych osób.

W odpowiedzi dziecko mówi: Nie widzę w tym lenistwa, po prostu nie chcę tego robić! Odpowiadasz:

a) Rozumiem, że nie zawsze masz na to ochotę, ale zobowiązanie to zobowiązanie.
b) Ale to jest lenistwo! Nie próbuj tego tłumaczyć inaczej.
c) Może wspólnie zastanowimy się nad innym sposobem pomocy, który będzie dla ciebie bardziej satysfakcjonujący?

W odpowiedzi dziecko mówi: Nie wiedziałem/am, że to tak ważne. Mówisz:

a) Teraz wiesz, warto być odpowiedzialnym za swoje decyzje.
b) Mam nadzieję, że teraz bardziej to docenisz.
c) Może następnym razem spróbujesz samodzielnie z nimi porozmawiać?

W odpowiedzi dziecko mówi: No dobra, zadzwonię. Mówisz:

a) Cieszę się, że bierzesz odpowiedzialność za swoje obowiązki.
b) No to czekam, żeby zobaczyć, jak to robisz.
c) Zobaczysz, to nie takie trudne, jak myślisz.

W odpowiedzi dziecko mówi: Czemu jesteś rozczarowany/a? Odpowiadasz:

a) Bo myślałam, że jesteś bardziej odpowiedzialna.
b) Nie rozczarowało mnie twoje lenistwo, ale brak szacunku dla umowy.
c) Czasami trudno mi zrozumieć twoje zachowanie, a chciałbym/ałabym cię lepiej zrozumieć.

W odpowiedzi słyszysz: To nie ma znaczenia, bo oni sobie poradzą bez tego. Odpowiadasz:

a) Nawet jeśli sobie poradzą, warto dbać o relacje i dotrzymywać słowa.
b) Może to nie ma znaczenia dla ciebie, ale dla nich to może być ważne.
c) Czy nie sądzisz, że warto porozmawiać o tym osobiście z nimi?

W odpowiedzi dziecko mówi: Moje zachowanie jest takie, bo nie chcę tego robić. Odpowiadasz:

a) Rozumiem twoje odczucia, ale ty nie jesteś konsekwentna.
b) Nie wiem o co ci chodzi?
c) Ty o coś walczysz? O co w tym wszystkim chodzi? Ja się w tym gubię.

W odpowiedzi dziecko mówi: Ok, spróbuję, ale nie jestem pewna. Mówisz:

a) Dobrze, zrobisz to po swojemu, wierzę w ciebie.
b) To naturalne, że się wahasz, ale spróbój to zrobić.
c) Nie masz innego wyboru, to twoje zobowiązanie.

Dziecko odpowiada: O nic. Mówisz:

a) To nie prawda. Ty coś kombinujesz.
b) Sądzę, że coś się stało. Tylko nie wiem co?
c) Chciałby/chciałabym ci jakoś w tym pomóc.

W odpowiedzi słyszysz: Co mam wyjaśniać? Odpowiadasz:

a) Po prostu opowiedz mi, o co w tym wszystkim chodzi?
b) Może ich przeproś za wszystko.
c) Podejrzewam, że czymś obraziłaś ich i teraz wstydzisz się tam iść.

W odpowiedzi słyszysz: Niby co mam zrobić? Odpowiadasz:

a) Nie wiem, coś mądrego.
b) Przynosisz wstyd naszej rodzinie.
c) Nie udawaj głupiej.

Na twoje słowa dziecko reaguje: Bo ty nic nie wiesz. Odpowiadasz:

a) To prawda. Ja niewiele wiem o powodach, którymi się kierujesz.
b) Możesz mi wyjaśnić? Czego nie wiem?
c) Ja swoje wiem, ale ty tego nie chcesz słuchać.

W odpowiedzi dziecko mówi: Nie chcę tego robić osobiście, czuję się niekomfortowo. Odpowiadasz:

a) To może być trudne, ale takie rozmowy budują odpowiedzialność i zaufanie.
b) Możemy to zrobić razem, jeśli naprawdę się tego obawiasz.
c) W takim razie może napisz do nich wiadomość, jeśli wolisz ten sposób komunikacji.

W odpowiedzi dziecko mówi: Dlaczego dla nich to miałoby być ważne, przecież nie jestem ich rodziną? Odpowiadasz:

a) Czasami relacje są ważniejsze niż więzy krwi. Twoja pomoc wiele dla nich znaczy.
b) To prawda, ale zobowiązałaś się do tego, a dotrzymywanie słowa jest ważne.
c) Może porozmawiajmy, dlaczego czujesz, że ta relacja nie ma dla ciebie znaczenia?

W odpowiedzi dziecko mówi: Może masz rację, ale nie czuję, że to jest konieczne. Odpowiadasz:

a) Zrozumienie i dotrzymywanie słowa to podstawa zaufania w relacjach.
b) Jeśli tego nie czujesz, to może rzeczywiście lepiej będzie nie angażować się w pomoc.
c) W takim razie zadzwoń i wyjaśnij im to, ważne, aby być szczerym.

W odpowiedzi dziecko mówi: Ale to dla mnie bardzo trudne, nie wiem, co powiedzieć. Odpowiadasz:

a) Rozumiem, że to może być trudne, a ja wierzę, że dasz sobie radę.
b) To nie powinno być trudne, po prostu zadzwoń i powiedz, że masz naukę.
c) W porządku, możemy razem przemyśleć, co im powiesz, a potem wykonasz telefon.

W odpowiedzi dziecko mówi: Zrób to ostatni raz. Mówisz:

a) Cieszę się, że rozumiesz, że takie sytuacje nie powinny się powtarzać.
b) Nie jestem pewien/pewna, czy zrozumiałaś, że to twoja odpowiedzialność, a nie moja.
c) Mam nadzieję, że to pomoże ci zobaczyć, jak ważna jest odpowiedzialność za swoje zobowiązania.

W odpowiedzi dziecko mówi: Nie wiem, po prostu nie chcę tego robić, mam dosyć! Odpowiadasz:

a) Rozumiem, że czasami możesz mieć dość.
b) To brzmi jak unikanie obowiązków, a nie prawdziwa chęć dyskusji.
c) … (milczysz)

Po chwili milczenia dziecko mówi: Ale tu nie chodzi o sprzątanie! Odpowiadasz:

a) Mam tego dość. Nie przynoś nam wstydu.
b) To jest unikanie obowiązków, a nie prawdziwa chęć dyskusji.
c) Jeżeli uważasz, że nie powinnaś tam iść, to nie idź. Ja mogę się z nimi skontaktować i porozmawiać tak, że wszystko dobrze się zakończy. Chcesz?

Po słowach dziecko stwierdziło, że chce abyś to załatwił/a. Zrobiłeś/aś to. Od tego momentu dziewczyna zaczęła opowiadać o swoich przeżyciach…. chwili milczenia dziecko mówi: ale tu nie chodzi o sprzątanie! Odpowiadasz:

Zakończenie testu

Dziecko mówi:
Ja tam już nie pójdę!

a) Rozumiem, że coś cię martwi. Możesz mi o tym opowiedzieć, jeśli chcesz.
b) Umówiliśmy się, że będziesz im pomagać. Takie było twoje zobowiązanie.
c) Nie rozumiem, dlaczego tak dramatyzujesz. Przestań unikać obowiązków.

Dziecko mówi:
Nic się nie stało. Po prostu nie chcę tam iść.

a) Jeśli coś cię niepokoi, możesz mi to powiedzieć. Zależy mi, żeby ci pomóc.
b) Zobowiązałaś się do tego, a teraz musisz dotrzymać słowa. To odpowiedzialność.
c) Nie możesz po prostu rzucać wszystkiego, kiedy ci się nie chce.

Dziecko mówi:
Nie muszę ci się tłumaczyć. To nie twoja sprawa.

a) Jestem tu, żeby ci pomóc, gdybyś chciała o czymś porozmawiać.
b) Obowiązki są po to, żeby je wypełniać, bez względu na to, co się dzieje.
c) To brak szacunku. Nie rozumiem, dlaczego tak się zachowujesz.

Dziecko mówi:
To nie o to chodzi. Nie rozumiesz!

a) Masz rację, mogę nie wiedzieć wszystkiego, ale jestem tu, żeby cię wysłuchać.
b) Zasady są jasne. Umówiłaś się na pomoc i to twoje zobowiązanie.
c) Nie dramatyzuj. Po prostu idź i zrób to, co do ciebie należy.

Dziecko mówi:
Nie chcę o tym rozmawiać teraz. Proszę, zostaw mnie.

a) W porządku, nie będę naciskać. Kiedy będziesz gotowa, możemy porozmawiać.
b) Czasami trzeba zrobić to, co trzeba, nawet jeśli nie mamy na to ochoty.
c) Nie obchodzi mnie to. To twoje zobowiązanie, więc musisz to zrobić.

Dziecko mówi:
Ale to nie jest takie proste, jak ci się wydaje.

a) Wiem, że czasem sytuacje są bardziej skomplikowane, niż się wydaje. Chcę cię zrozumieć.
b) Może, ale wywiązywanie się ze zobowiązań też jest ważne. Takie są zasady.
c) Nie komplikuj sprawy. Musisz zrobić, co ustaliliśmy.

Dziecko mówi:
Nigdy mnie nie słuchasz, zawsze po prostu mówisz, co mam robić.

a) Przepraszam, jeśli tak to odbierasz. Chcę zrozumieć, co naprawdę myślisz i czujesz.
b) Moim zadaniem jest też przypominać ci o obowiązkach. Taka jest rola rodzica.
c) Nie przesadzaj. Zrobić to, o co cię proszę.

Dziecko mówi:
Może porozmawiamy o tym później? Nie teraz…

a) Oczywiście. Gdy będziesz gotowa, wrócimy do tej rozmowy.
b) Czasami trzeba jednak działać od razu, nawet jeśli to trudne.
c) Nie mam na to czasu. Zrób, co do ciebie należy.

Dziecko mówi:
Czasem po prostu potrzebuję, żebyś mnie zrozumiał/a, a nie od razu wymagał/a.

a) Rozumiem. Chcę być bardziej wspierający/a. Powiedz mi, jak mogę pomóc.
b) Wiem, ale czasem musisz zrozumieć, że pewne rzeczy po prostu trzeba robić.
c) To wymówki. Nie o zrozumienie tu chodzi, tylko o obowiązek.

Dziecko mówi:
Czy zawsze musisz tak mówić? Czasem czuję, że mnie nie rozumiesz.

a) Masz prawo tak myśleć. Może pomyślimy razem, jak to poprawić?
b) Zasady są ważne, ale nie chcę, żebyś czuł/a się z tym źle.
c) Skończmy już tę rozmowę. Masz obowiązek, więc wykonaj go.

Dziecko mówi:
Skoro nie rozmawiamy naprawdę, to nie chcę w ogóle nic mówić.

a) Szkoda, że tak to odbierasz. Może wrócimy do tej rozmowy później.
b) Czasem trzeba po prostu zrozumieć, że życie wymaga wytrwałości.
c) Jeśli tak do tego podchodzisz, to nic więcej nie powiem.

Dziecko mówi:
Skoro nie rozmawiamy naprawdę, to nie chcę w ogóle nic mówić.

To jest koniec testu – kliknij aby rozpocząć od nowa.
To jest koniec testu – kliknij aby rozpocząć od nowa.
To jest koniec testu – kliknij aby rozpocząć od nowa.

Test zakończony. Dziękujemy za udział!